21. «هر كس از مكر و بازخواست دردناك خدا ايمن شود تكثير كند تا وقتى كه قضا و فرمان نافذ خدا گريبانش را بگيرد.»
قال علي النقي (ع) مَنْ اَمِنَ مَكْرَ اللهِ وَ اَلِيمَ اَخْذِهِ تَكَّبَر حَتَّي يَحلَّ بِهِ قَضاوُهُ وَ نافِذُ اَمْرِهِ (تحف العقول ص483)
22. «نعمتها را با همسايگى نيك با آنها (برخورد شايسته مصرف آنها) باقى بداريد و با شكر و سپاس نعمت بخش در جستجوى افزايش نعمتها باشيد.»
قال علي النقي (ع) اَبْقُوا النِّعَمَ بَحُسْنِ مُجاوَرَيِها وَ الْتَمِسِوا الزِيادَةَ فيها بِالشُكْرِ عَلَيْها (اعيان الشيعه ( الطبع الجديد) ج2ص39)
23. «آن كس كه از جانب خدا دليل روشن داشته باشد هر مصيبتى را سبك بشمرد هر چند بدنش را قيچى كنند و پاره پاره شود .»
قال علي النقي (ع) مَنْ كانَ عَلي بَيّنَِة مِنْ رَبّهِ هانَتْ عَلَيْهِ مَصائِبُ الدُّنْيا وَلَوْ قُرِضَ وَنُشِرَ (تحف العقول ص483)
24. «خداوند دنيا را جاى گرفتارى و آخرت را جاى پاداش قرار داده است و گرفتارى دنيا را وسيله پاداش آخرت و پاداش آخرت را عوض گرفتارى دنيا نموده است.»
قال علي النقي (ع) اِنَّ اللهَ جَعَلَ الدُّنْيا دارَبَلْوي وَ اْلاخِرَةَ دارَ عُقْبي وَ جَعَلَ بَلْوي الدُّنْيا لِثَوابِ الاخِرَةِ سَبَاً وَ ثَوابَ الاخِرَةِ مِنْ بَلْوي الدُّنْيا عِوَضاً (تحف العقول ص483)
25. «هرگاه خداوند خير بنده اش را بخواهد هنگامي كه او مورد توبيخ (ناصحان) شود مى پذيرد.»
قال علي النقي (ع) اِنَّ اللهَ اذا اَرادَ بِعَبْدِ خَيْراً اِذا عوُتِبَ قَبِلَ (تحف العقول ص481)
26. «حق بجانب نابخرد نزديك است كه نابخردش نور حقش را خاموش كند ( انسان هرچند در راه حق باشد ولى اگر بى عقلى و سفاهت داشته باشد همين حالت فروغ حق پرستى او را كم رنگ مى نمايد) .»
قال علي النقي (ع) اِنَّ الْمُحِقَّ السَّفيهَ يَكادُ اَنْ يُطْفِيَ نُورَ حَقِّهِ بِسَفَهِهِ (تحف العقول ص483)
27. «امام هادى (ع) اشعار زير را سروده و آن را خطاب به متوكل (دهمين طاغوت) عباسى خواند: گردنکشان زورمند بر فراز قله هاى كوهها (براى سكونت و حراست خود خانه ساختند و در آن) آرميدند ولى آن قله ها به حال آنها سودى نبخشيد. و پس از آن همه شكوه از خانه هاى رفيع خود به سراشيبى زمين فرود آمدند و در گودالهاى قبر مسكن گزيدند و براستى در چه سراشيبى بدى سقوط كردند پس از دفن در آن گودالها منادى به آنها گفت كجا رفت آن دستبندهاى طلايى و آن تاجها و زيورها ؟! كجا رفت آن چهره هاى مرفه كه در برابرشان پرده ها و آزين ها آويخته و بسته مى شد؟! قبر در برابر اين سوالى كه از آنها مى شود با زبان شيوا و گويا چنين پاسخ مى دهد : اين چهره ها ( كه از آنها پرس و جو مى كنيد ) هم اكنون محل تاخت و تاز كرمها شده اند آنها مدت درازى خوردند و نوشيدند و هم اكنون خود خوراك كرمها و خاك شده اند آنها سالهاى طولانى به ساختن خانه ها پرداختند تا در آن سكونت نمايند ولى از آن خانه ها و اهل آن خانه ها جدا شدند و به جاى ديگر انتقال يافتند و مدتهاى طول و دراز اموال خود را گنج و ذخيره كردند ولى همان گنجها و ذخيره ها را بين دشمنان پراكنده ساختند و كوچ كردند.»
قال علي النقي (ع) شعرا نشده الامام عليه السلام يخاطب به المتوكل العباسي: باتُوا عَلي قُلَلِ الاجْبال تَحْرُسُهُمْ غُلْبُ الرِّجالِ قَلَمْ َتنْفعْهُم القُلَلُ وَاسْتُنْزلوُا بَعْدَ عِزٍّ عَنْ مَعاقِلِهِمْ وَ اسْكِنُوا حُفَراً يا بئسَ مانَزَلوُا ناداهُمْ صارخٌ مِنْ بَعْدِ دَفِْنهِمُ اَيْنَ الاساوِرُ التّيجانُ وَ الخُلَلُ اَيْنَ الْوُجوُهُ الَّتي كانَتْ مُنَعَّمَةً مِنْ دوُنِها تُضْرَبُ الاَسْتارُوَالْكَللُ فَافْصَحَ الْقَبْرُ عَنْهُمْ حينَ ساءَلَهُمْ تِلْكَ الوُجوُهُ عَلَيْها الدَوُدُ يَقْتَتِلَ قَدْ طالَما اُكَلوُ ادَهْراً وَقَدْ شَرِبُوا فَاصَبحُوا اْليَوْمَ بَعْدَ الاَكْلِ قَدْ اُكِلْوا و طالَما عَمَّروُا دوُراً لِتُسْكِنَهُمْ فَفارَقُوا الدّوُرَ وَ الاَهْلينَ وَ انْتَقَلوُا وَ طالَما كَنَّزوُا الاَمْوالَ وَ ادَّخَروُا فَفَرَّقُوها عَلَي الاَعْداءِ وَ اْرتَحَلوُا (اعيان الشيعه ( الطبع الجديد) ج2ص38)
28. «بى نيازى عبارت است از كمى آرزوى تو و خشنوديت به آنچه تو را كفايت مى كند.»
قال علي النقي (ع) اَلْغِني : قِلَّهُ تَمَنَّيكَ وَ الرِّضا بِما يَكْفيكَ (اعيان الشيعه ( الطبع الجديد) ج2ص39)
29. «خشم ناروا به آن كسى كه مالكش هستى ( و او زير دست تو است ) يك نوع پستى است.»
قال علي النقي (ع) اَلْغَضَبُ عَلي مِنْ تَمْلِكُ لُومٌ (بحارالانوار ج78ص370)
30. «شكرگزار سعادت شكرش از سعادت نعمتى كه موجب شكر شده بيشتر است چرا كه نعمت حاجت زندگى است ولى شكر هم نعمت است و هم پاداش.»
قال علي النقي (ع) اَلشّاكِرُ اَسْعَدُ بِالشُّكْرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ الَّتي اَوْجَبَت الشُّكْرَ لِاَنَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَ الشُّكْرَ نِعَمٌ وَ عُقْبي (تحف العقول ص483)
