31. «در تحصيل ارزشهاى انسانى رقابت كنيد و در را ه بدست آوردن گنجينه هاى پر ارزش معنوى از همديگر پيشى بگيريد . »
قال سيدالشهداء(ع) نافِسُوا في الّمَكارِمِ وَ سارِعوُا فِي الْمَغانِمِ . (بحار الانوار ج78ص121)
32. «كسى كه سخاوت داشته باشد آقا گردد و كسى كه بخل ورزد پست شود. »
قال سيدالشهداء(ع) مَنْ جادَ سادَ وَ مَنْ بَخِلَ رَذِلَ . (بحار ج78ص121)
33. «همانا سخاوتمندترين انسانها كسى است كه آنچه را كه اميد آن نمى‌رود ببخشد. »
قال سيدالشهداء(ع) إِنَْ أَجْوَدَ النّاسِ مَنْ أَعْطي مَنْ لا يَرْجُوهُ . (بحار ج78ص121)
34. «كسى كه اندوه مومن را بر طرف سازد خداوند غمهاى دنيا و آخرتش را بر طرف سازد.»
قال سيدالشهداء(ع) مَنْ نَفَّسَ كُرْبَةَ مُؤْمِن فَرَّجَ اللهُ عَنْهُ كُرَبَ الدُّتْيا وَاْلاخِرَةِ . (بحار ج78ص122)
35. «هر گاه شنيدى شخصى در جستجوى آبروريزى مردم است سعى كن كه او تو را نشناسد.»
قال سيدالشهداء(ع) إِذا سَمِعْتَ أَحَداً يَتَناوَلُ أَعْراضَ النّاسِ فَاجْتَهِدْ أَنْ لا يَعْرِفَكَ . (بلاغة الحسين/ الكلمات القصار45)
36. «شخصى از آن حضرت پرسيد بى‌نيازى چيست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: اندك بودن آروزى تو و راضى بودن تو به آنچه كه زندگيت را كفايت كند.»
قال سيدالشهداء(ع) قِيلَ مَا الْغِني قالَ قِلَّةُ أَمانيكَ وَالرّضا بِما يَكْفِيكَ . (معاني الاخبار ص401)
37. «حاجت خود را جز نزديكى از اين سه نفر نبر؛ 1- دين دار 2- جوانمرد 3- با شخصيت.»
قال سيدالشهداء(ع) لا تَرْفَعْ حاجَتَكَ إِلاَّ إِلي أَحَدِ ثَلاثَةٍ : إلي ذي دينٍ أَوْ مُرُوَّةٍ أَوْ حَسَبٍ . (بحار ج78ص118)
38. «كارى را كه انجام مى‌دهى همانند شخصى انجام بده كه مى‌داند هر گاه گناه كند كيفر مى‌شود و هرگاه نيكى كند پاداش مى‌برد.»
قال سيدالشهداء(ع) إِعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ يَعْلَمُ أَنَهُ مَأْخوُذٌ بِاْلإجْرامِ مَجْزِيٌ بِاْلإحْسانِ . (بحارالانوار ج78ص127)
39. «براى سلام هفتاد پاداش است كه شصت و نه پاداش آن براى سلام كننده و يك پاداش آن براى جواب دهنده سلام مى‌باشد.»
قال سيدالشهداء(ع) لِلسَّلامِ سَبْعُونَ حَسَنَةً تِسْع وَ سِتّوُنَ لِلْمُبْتَدِي و َواحِدَةٌ لِلرّادِّ . (بحارالانوار ج78ص120)
40. «البته در غياب برادر دينيت سخنى نگو جز آن سخنى را كه دوست دارى او در غياب تو بگويد.»
قال سيدالشهداء(ع) لا تَقُولَنَّ في أَخِيكَ إِذا تَواري عَنْكَ إِلا ما تُحِبُّ أَنْ يَقُولَ فِيكَ إِذا تَوارَيْتَ عَنْهُ . (بحارالانوار ج78ص127)
