31. «از ترك زشتى هر چند به آن شناخته شده‌اى باز نايست»
قال علي بن الحسين(ع) لا تَمْتَنِعْ مِنْ تَرْكِ الْقَبيحِ وَإِنْ كُنْتَ قَدْ عُرِفْتَ بِهِ . (بحار الانوار ج78ص161)
32. «پس از شناخت خدا هيچ چيزى در نزد خدا محبوبتر از عفت شكم و عفت دامن نيست»
قال علي بن الحسين(ع) ما مِنْ شَيءٍ أَحَبَّ إِلَي اللهِ بَعْدَ مَعْرِفَتِهِ مِنْ عِفّْةِ بَطْنٍ وَ فَرْجٍ . (تحف العقول ص282)
33. «چه بسيار كسانى كه با تعريف اين و آن فريب خورده (و خود را گم كرده اند) و چه بسيار افرادى كه از پرده پوشى نيم خدا مغرور گشته‌اند و چه بسيار افرادى كه احسان و لطف خدا آنها را سرگرم كرده و سرانجام غافلگير شده‌اند.»
قال علي بن الحسين(ع) كَمْ مِنْ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فيهِ ، وَ كَمْ مِنْ مَغْرورٍ بِحُسْنِ السَتْرِ عَلَيّهِ وَكَمّ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِاْلاِحْسانِ اِلَيْهِ . (تحف العقول ص281)
34. «هركس نفس خود را گرامى دارد (و شخصيت خود را بشناسد) دنيا در نظرش خوار و كم ارزش شود.»
قال علي بن الحسين(ع) مَنْ كَرُمَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ هانَتْ عَلَيْهِ الدُّنْيا. (تحف العقول ص278)
35. «راستگوئى ، بهترين كليدها ، و سر آغازهاى امور است ، و وفادارى بهترين مهرها و پايانيه هاى امور مى باشد.»
قال علي بن الحسين(ع) خَيْرُ مفاتيحِ اْلاُمُورِ الصِّدْقُ وَ خَيْرُ خَواتيمِها الْوَفاءُ . (بحار ج78 ص161)
36. «رضايت به مقدرات ناخوشايند ، از بالاترين درجات يقين است.»
قال علي بن الحسين(ع) أَلرِّضا بِمَكْروُهِ الْقَضاءِ أَرْفَعُ دَرَجاتِ الْيَقينِ . (بحار الانوار ج78ص135)
37. «شخصى از امام سجاد (ع) پرسيد :چه كسى از همه بيشتر در معرض خطر است ؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: كسى كه دنيا را براى خود به عنوان خطر ننگرد»
قال علي بن الحسين(ع) قيلَ لَهُ مَنْ أَعْظَمُ الناسِ خَطَراً ؟ فَقالَ عليه السلام : من لَمْ يَرَ الدُّنْيا خَطَرا لِنفسِهِ . (بحار الانوار ج78 ص135)
38. «اى مردم ! تقواى الهى را پيشه خود سازيد و بدانيد به سوى او باز مى‌گرديد ، و در آن روز هركس كردار نيك و بد خود را حاضر ببيند و آرزو مى‌كند كه ميان او و اعمال بدش فاصله طولانى باشد و خدا شما را از خود بيم مى‌دارد واى بر تو اى آدميزاد كه از خود غافل هستي ولى (چشمهاى بيدار عالم) از تو غافل نيستند مرگ ، سريعتر از هر چيز به سوى تو روان است ، شتابان به تو روى آورده به دنبالت مى‌آيد و به زودى گريبانت را مى‌گيرد آنگاه كه پيمانه عمرت پر شود فرشته روحت را بستاند ، تنها به قبر وارد گردى و روحت باز گردد و دو فرشته نكير و منكر براى سوال و آزمايش سخت نزد تو آيند نخستين سوال آنها اين است كه: «پروردگارت كه او را بندگى مى‌كنى كيست» آنگاه مى‌پرسند: دينى راكه به آن اعتقاد دارى چيست و كتاب تو كه آن را تلاوت مى‌كردى چه نام دارد ، امام تو كه او را رهبر خود نمودى كيست ، عمرت را در چه راهى فرسوده كردى و به سرآوردى ، اموالت را از كجا به دست آورده و در چه راهى مصرف نمودى ؟
قال علي بن الحسين(ع) اَيُها النّاسُ اتَّقُوا اللهَ وَ اعْلَمُوا أَنَكُمْ اِلَيْهِ راجِعُونَ فَتَجِدُ كَلُّ نَفْسٍ ماعَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ اَمَداً بَعيداً وَ يُحَذِّرُكُمُ اللهُ نَفْسَهُ وَيْحَكَ يَا بْنَ ادَمَ الْغافِلَ وَ لَيْسَ مَغْفُولاً عَنْهُ اِنَّ اَجَلَكَ اَسْرَعُ شَيْءٍ اِلَيْكَ قَدْ اَقْبََلَ نَحْوَكَ حَثيثاً يَطْلُبُكَ وَ يُوشِكَ اَنْ يُدْرِكَكَ فَكَانَ قَدْ أَوْفَيْتَ اَجَلَكَ وَ قَد قََبضَ الْمَلَكُ رُوحَكَ وَ صَيَرْتَ إِلي قَبْرِكَ وَحيداً فَرَدَّ اِلَيْكَ رُوحَكَ وَاقْتَحَمَ عَلَيْكَ مَلكاكَ مُنْكِرٌ وَنَكيرٌ لِمسُاءَ لَتِكَ وَ شَديدِ امْتِحانِكَ أَلا وَإِنَّ اَوَّلَ ما يَسْاء لانكَ عَنْ رَبِّكَ الَذي كُنْتَ تَعْبُدُهُ وَ عَنْ نَبيِّكَ الَّذي أَرْسِلَ اِلَيْكَ وَ عَنْ دينِكَ الَّذي كُنْتَ تَدينُ بِهِ وَ عَنْ كِتابِكَ الَّذي كُنْتَ نَتْلُوهُ وَ عَنْ اِمامِكَ الَْذي كُنْتَ تَتَوَلاهُ وَ عَنْ عُمْرِكَ فيما اَفْنَيْتَ وَ عَنْ مالِكَ مِنْ اَيْنَ اكْتَسَبْتَهُ وَ فيما اَنْفَقْتَهُ. (تحف العقول ص249)
39. «حق مادر اين است كه او تو را درجايى حمل كرده كه هيچ كس ديگرى را در آنجا حمل نكرده است و ميوه قلبش را به تو خورانده كه هيچ كس آن را به ديگرى نخوارنده است و او گوش ، چشم ، دست ، پا ، مو ، پوست وهمه اعضاء خود را با كمال خوشحالى و شادى و مراقبت سپر جان تو ساخته است او همه رنجها ، ناملايمات و سنگينى‌ها واندوه ها را به جان خود خريده تا آن هنگام كه دست قدرت (الهى) تو را از عالم رَحٍم به روى زمين آورد او شادمان بود كه تورا از غذا سير كند و خود گرسنه بماند ، تو را بپوشاند و خود برهنه بماند ، تو را سيراب كند و خود تشنه بماند ، بر تو سايه بيفكند و خود در برابر تابش آفتاب به سربرد ، سختى بكشد و تو را با كمال ناز بپرورد ، بيدار بماند و تو را در خواب نوشين كند ، رحم او ظرف وجود تو بود و دامن او محل نوازش تو ، پستانش مشك نوشيدنى و جانش سپر بلاى تو ، او سرد و گرم جهان را به خاطر تو به جان خريد بنابراين تو بايد از او به همين اندازه تشكر و حق شناسى كنى و چنين تشكر و قدردانى را جز به يارى و توفيق خدا نمى‌توانى انجام دهى»
قال علي بن الحسين(ع) فَحَقَّ أُمِكَ أَنْ تَعَلَمَ أَنَها حَمَلَتْكَ حَيْثُ لا يَحْمِلُ اَحَدٌ أَحَداً وَ اطْعَمَتْكَ مِنْ ثَمَرَةِ قَلْبِها مالا يُطْعِمُ اَحَدٌ اَحَداً وَأَنَها وَقَتْكَ بِسَمْعِها وَ بَصَرِها وَ يَدِها وَ رَجْلِها وَ شَعْرِها وَ بَشَرِها وَ جَميع جَوارِحِها مُسْتَبْشِرَةً بِذلِكَ فَرِحَةً مُوابِلَةٌ مُحْتَمِلَةَ لِما فيهِ مَكروهِها وَ أَلَمُها وَ ثِقْلِها وَ غَمُّها حَتّي دَفَعَتْها عَنْكَ يَدُ القُدْرَةِ وَ أَخرجَتَكَ إِلَي الاَرْضِ فَرَضِيَتُ أَنْ تَشْبَعَ وَ تَجوُعَ هِيََ وَ تَكْسُوَكَ وَ تَعْري وَ تَروِيكَ وَ تَظْمَأُ وَ تُظِلَّكَ وَ تَضْحي وَ تُنَعِمَكَ بِبُوسِها وَ تُلَذِّذَكَ بِالنَّوم بِأَرَقِها وَ كانَ بِطَنُها لَكَ وِعاءً وَ حِجْرُها لَكَ حواءً وَ ثدْيُها لَكَ سِقاءُ وَ نفسُها لَكَ وِقاءً تباشِرُ حَرَّ الدُّنْيا وَ بَرَّدَها لَكَ وَ دُونَكَ فَتَشْكُرَها عَلي قَدْرِ ذلِكَ وَ لا تَقْدِرُ عَلَيْهِ إِلاّ بِعَوْنِ اللهِ وَ تَوفيقِهِ . (تحف العقول ص263)
40. «پس وسيله دفاع خود را فراهم كن ، به حال خود بينديش و قبل از آزمايش و باز خواست پاسخ را آماده كن كه اگر مومن باش ي و دينت را بشناسى و پيرو راستگويان و دوستدار دوستان خدا باشى ، خداوند حجت و برهان تو را هنگام سوال(در عالم قبر) به تو تلقين كند و زبانت را به گفتار درست بگشايد آنگاه جواب صحيح بگويى و به بهشت و رضوان خدا ، از جانب خدا بشارت داده خواهى شد و فرشتگان با شادى و خرمى به استقبال تو آيند ، ولى اگر ويژگيهاى ايمان را نداشته باشى زبانت لكنت يابد ، دليلت باطل گردد و از جواب دادن درمانده گردى و تو را به دوزخ نويد دهند و فرشتگان عذاب به استقبال تو آيند و با آب جوشان و افكندن به دوزخ با تو برخورد نمايند.»
قال علي بن الحسين(ع) فَخُذْ حِذْرَكَ وَ انْظُرْ لِنَفْسِكَ وَأَعِدَّ الْجَوابَ قَبَْلَ اْلإِمْتِحانِ وَ الْمُساءَ لَةِ وَ الإِخْتبارِ فَإِنَ تَكُ مُؤِمناً عارِفاً بِدينِكَ مُتَبِعاً لِلصادِقينَ مُوالياً لاوْلياءِ الله لَقاكَ اللهُ حُجَتُكَ وَ أَنْطَقَ لِسانَكَ بِالصَّوابِ فَاحْسَنّتَ الجَوابَ وَ بُشّرَتَ بِالْجَنَّةِ وَ الرِضْوانِ مِنَ اللهِ وَ اسْتَقْبَلَتْكَ الْمَلائِكةُ بِالرّوْح وَ الرَيْحانِ وَ إِنْ لَمْ تَكُنْ كَذلِكَ تَلجِلج لِسانكَ وَ دحَضَتْ حُجَتُكَ وَ عَييتَ عَني الْجَوابِ و بُشِّرَتَ بِالنارِ وَ اسْتَقْبَلَتْكَ مَلائِكِةُ الْعَذابِ بِنزلٍ مِنْ حميمٍ وَ تَصْلِيَةِ جَحيمٍ . (تحف العقول ص249-250)
